مقاله کند کننده های رشد گیاهی در کشاورزی

در این مقاله به مباحثی مانند: اهمیت و کابرد کند کننده های رشد گیاهی در کشاورزی، ترکیبات جلوگیری کننده از بیو سنتز جیبرلین، غلظت و روش های کاربرد کند کننده های رشد گیاهی اشاره شده است

بخشی از متن مقاله

اهمیت و کابرد کند کننده های رشد گیاهی در کشاورزی

کند کننده های رشد گیاهی گروهی از ترکیبات شیمیایی یا مصنوعی هستند که بدون اینکه تغییری در شکل ظاهری گیاه و یا تعداد برگ ها و شاخه ها و سایر اندام های آن به وجود آورد، از رشد گیاه می کاهند. این مواد از تقسیم رشد یاخته ای در ناحیه زیر مرسیتمی انتهای شاخه ها جلوگیری به عمل می آورد ولی بر روی خود مریستم تأثیری ندارد و در نتیجه، گیاه در عین حال که به تعداد طبیعی شاخه و برگ و میوه تولید می کند. به اندازه معمول رشد نمی کند و کوتاه می ماند. همین باعث می شود که سال بعد، از سوئی تعدا گل های تولید شده به میزان قابل توجهی بیشتر گردد، و از دگر سو نیاز به هرس تا حد زیادی کاهش می یابد. مطالعات بافت شناسی روی قسمت های مختلف ساقه گیاهچه های آفتابگردان، سویا و ذرت که با تتسی کلاسیس تیمار شده بودند نشان داد که نوع اثر کننده ها روی رشد طولانی به غلظت به کار برده شده بستگی دارد. بنابراین، کوتاه شدن گیاهانی که در غلظت پائین کند کننده ها رخ می دهد، عمدتاً به دلیل جلوگیری از بزرگ شدن سلول هاست، ولی در غلظت های بالا، این کوتاه شدن قسمتهای ساقه، عمدتا به دلیل کاهش تقسیم سلولی است. در نتیجه، فرآیند بزرگ شدن سلول نسبت به تقسیم سلولی در واکنش به کند کننده های رشد از حساسیت بیشتری برخوردار است. در مقایسه با ساقه، کند کننده های رشد، اندازه ریشه را حفظ کرد، یا تا اندازه ای افزایش می دهند، بنابراین همان طور که ملاحظه می شود نسبت ریشه به ساقه به نفع ریشه تغییر می کند. این ترکیبات، مصارف و اثرات مفید زیادی دارند ...

ترکیبات جلوگیری کننده از بیو سنتز جیبرلین

الف)ترکیبات انیومی

این ترکیبات شامل سایکوسل، مپیکوات کلراید، آمو 1618، فسفون دی و پیپریوم برومید است. عمومی ترین گروه از ترکیبات انیومی، سایکوسل، مپیکوات کلراید وآمو 1618 است. ترکیبات انیومی با داشتن بار مثبت از چرخه ژرانیل پیرو فسفات به کوپالیل پیرو فسفات که از واحل سنتز جیبرلین است جلوگیری کرده وانت-کائورین ساخته نمی شود. اصطلاح انت (ent) به اناتیتوفرم (+) کائورین اشاره دارد. گیاهانی که با این ترکیبات تیمار می شوند، دارای میان گره کوتاه و برگ های ضخیم تر و سبزتر (کلروفیل بیشتر) نسبت به شاهد هستند. همچنین، این ترکیبات موجب افزایش فتوسنتز خالص می شوند. ترکیبات انیومی باعث افزایش تحمل گیاه به تنش خشکی می شود. این ترکیبات ، سطح برگ را کاهش می دهند و در نتیجه، سطح تعرق کاهش یافته که موجب کاهش دراز دست رفتن آب می شود. علاوه بر کاهش سطح برگ، سایسکول موجب بسته شدن روزنه ها می گردد که در نتیجه، میزان تعرق کاهش می یابد. این ترکیبات باعث تجمع مواد محلول همانند اسیدهای آمینه و قندها می شوند که موجب می شود گیاه فشار تورژسانس را تحت شرایط کاهش پتانسیل آب حفظ کند. به طور کلی این ترکیبات موجب افزایش تحمل گیاه به تنش ای غیر زنده همچون شوری و تنش دمایی و تنش های زنده همچون حشرات ، بیماری ها و نماتود می گردند.